هشت سال پیش مجله بخارا جشن شصت و هشتمین زادروز بهرام بیضایی را به همراه او و خانواده اش در خانه هنرمندان بر پا کرد و ویژه نامه ای نیز منتشر کرد.این مستند  نگاهی دارد به خاطره آن شب .

در ادامه شب‏هاى بخارا که پیش از این «شب سیدمحمدعلى جمالزاده»، «شب رضا سیدحسینى» و «شب کامبیز درم‏بخش» برگزار شده بود به مناسبت شصت و هشتمین سالروز تولد بهرام بیضایى مراسمى در شب سه ‏شنبه پنجم دى ماه  ۱۳۸۵در تالار بتهوون خانه هنرمندان برگزار شد. حضور وسیع و گسترده استادان، هنرمندان، نویسندگان، دانشجویان تئاتر و سینما و علاقمندان بهرام بیضایى آنچنان بود که تالارهاى بتهوون و ناصرى بصورت ایستاده مملو از علاقمندان این مراسم بود. از چند ساعت قبل از مراسم سالن‏هاى بتهوون و ناصرى دیگر امکان پذیراى علاقمندان را نداشت. در راهروها و  سرسراهاى طبقات اول و دوم خانه هنرمندان علاقمندان ایستاده مراسم را دنبال مى‏کردند. در میان چهره‏ هاى برجسته نویسندگان و هنرمندان حضور جوانان چشمگیر بود. سرانجام مراسم با خیر مقدم على دهباشى به بهرام بیضایى، مژده شمسایى، نیاسان بیضایى و سخنرانان: آیدین آغداشلو، بابک احمدى، محمود دولت‏آبادى، مهدى هاشمى آغاز شد. دهباشى از بهروز غریب‏ پور مدیر عامل خانه هنرمندان درخواست کرد که با سخنان خود آغازگر شب بیضایى باشد. بهروز غریب‏ پور با یاد کرد خاطره‏ اى از بیضایى چنین گفت:

افتخار مى‏کنم که بیضایى در میان ماست

سال ۱۳۴۷ که خیلى از شما به دنیا نیامده بودید ما ارادت خالصانه‏ اى به آقاى بیضایى، کمتر از امروز، نداشتیم. من آن زمان سرپرست و کارگردان گروه تئاتر شهاب کردستان بودم. آقاى بیضایى آمده بودند و سالن ما از جمعیت موج مى‏ زد. چون ایشان صبح با یک مدیر کل ظاهرا بى‏ ادبى رو به رو شده بودند از سنندج رفتند. ما هم نمى‏دانستیم. ساعت ۴ که قرار بود ایشان را زیارت کنیم شد ۵، شد ۶، شد ۷، شد ۸، شد ۹، شد ۱۰ تشریف نیاوردند امروز من یاد آن موقع بودم و گفتم که حداقل زمان در این مورد آقاى بیضایى را تغییر نداده است.»

وى ادامه داد: «آقاى دهباشى بدون این که با من هماهنگ کنند اسم‏م را به عنوان سخنران در این مراسم آورده بودند. من به ایشان گله کردم، آقاى دهباشى گفتند یعنى شما در وصف استادتان نمى‏توانید صحبت کنید؟ و من دیدم که آقاى دهباشى از من باهوش‏ترند.»

غریب‏ پور در وصف بهرام بیضایى گفت: «یکى از استادانى که هرگز مهرش از دل‏ام نرفته و همواره افتخار کرده‏ ام که شاگرد ایشان بوده‏ ام، بهرام بیضایى است. بهرام بیضایى براى شما امروز کسى است که ده‏ها فیلم ساخته، ده‏ها نمایش نوشته و روى صحنه برده، در رسانه‏ ها از ایشان به کرات شنیدید و حق دارید که به دلیل حجم اخبار کنجکاو باشید براى دیدن او. اما در سال ۱۳۴۶ من جوان شهرستانى در شهر بن‏ بستى مثل سنندج اگر عاشق بیضایى شدم به این دلیل نبود که در مورد ایشان زیاد شنیده بودم. زمانى بود که ما «پهلوان اکبر مى‏میرد» را خوانده بودیم، «نمایش در ایران» را خوانده بودیم. جزو دریغ‏هاى زندگى‏ ام است که آن روز آقاى بیضایى را زیارت نکردم. بیضایى مثل تخت جمشید است. کسى نمى‏تواند انکارش کند. مى‏توانید به معمارى‏اش اشکال بگیرید، ستونى از ستون‏ هایش را حذف کنید، مى‏توانید حتى پاره‏ اى از وجودش را به سرقت ببرید اما بیضایى یک بناى تاریخى و معمارى  است که با آب و خاک و هوا و عشق ایران زاده و پرورده شده است. من امروز صاحب تالیفاتى هستم و دیدگاهى دارم، اما چراغ راه من و امثال من، بهرام بیضایى بوده است و به دلیل این ویژگى من افتخار مى‏کنم که میزبان استادم هستم و افتخار مى‏کنم که بهرام بیضایى هنوز در میان ما هست. با تمام مشکلات ساخته و هنوز مى‏سازد و این درس بزرگى است براى جوان‏هایى که فکر مى‏کنند اگر آقاى بیضایى گلایه مى‏کند، دیگر قلم و کاغذ را زمین گذاشته و کار نمى‏کند. ما از بیضایى آموختیم که گلایه داشته باشیم، فریاد نهفته در دل داشته باشیم، دست لرزان هنگام نوشتن داشته باشیم اما دل عاشق‏مان را هرگز فراموش نکنیم. بیضایى براى همین چراغ راه بود که هرگز اجازه نداد ناامیدى‏هاى پیرامون او را ناامید کند.

[restrict paid=”true”]

لینک دانلود فیلم مستند شب بیضایی

[/restrict]